Hayatlar eskiyor bir yerlerde
Çok nüfuslu
Az huzurlu þehirlerde
Ardýnda denizaþýrý topraklarýn
Ayný yaðmuru
Ayný rüzgarý hisseden
Apayrý nefesler
Tükeniyorlar
Bile bile, seve seve
Dolu gözleriyse
Hep sevdadan..
Çiçekler soluyor tarlalarda
Kýrmýzý topraðý kucaklayan bitkiler
Gölge düþsün diye köklerine
Biraz daha yükselebilmek umuduyla
Göklere
Kurban oluyorlar
O iklime
Güneþe..
Denizler þahlanýyor sonra kimsesiz rýhtýmlarda
Ne ayrýlýklar býrakýyor rüzgarlar
Estikçe ardýnda
Ne canlar acýyor bakýlan ummalarda
Aðlayanlar
Kahrolanlar
Hep ömrüne katmaktan
Baðlanmaktan sýmsýký
Ve hep sevdadan..
Ýnsanlar deðiþiyor mevsimler gibi
Ýnsanlar deðmiyor
Sever dediðin soðuyor mesela
Sevemediðin tapýyor
Çünkü insan iki yüzlü yaþýyor
Beyazýný siyah alýyor gökyüzünün
Mavisini gri
Acýlarý hep seven yaþýyor
Taþýyor kirpiklerinden
Taþýyamadýðý hüzünleri
Kimse bilmiyor O’ndan baþka
Ýçinde kopan kýyametleri
Gecelerin derinliðini
Dinmeyen sýzýsýný yüreðin
Sonra
Uzaklarda bir gemi batýyor
Çaresizce usul usul
Sevdasýna el sallayanlar
Mendillerle vedalar
Çýðlýk çýðlýða sevdalar baðýrýyor
Ayrýlýk iþte
Suda boðarcasýna
Ki batarcasýna içine içine
Çok kanatýyor
Aþk saydýðýn yerlerinden
Can çekiþtiriyor
Ve sonra
Can alýyor öldürmeden
Ayrýlýklar..