Öyle yorgunum ki… Susuþlardan, duruþlardan, yokluktan ve kimsesiz çokluktan! Þiirlere hapsolmuþ bir benlik yaþamaktan yoruldum. Yazmalarýn aslýnda yazamayýþ olduðunu anladýðýmdan yoruldum. Birkaç mevsim yalnýzlýk örterken üzerimize gecenin zifirinde, yorgansýz kalmaktan yoruldum. Ve üþürken ellerim kalemin ayazýnda, cümlelerin cehenneminde yanmaktan yoruldum. Biliyorum aslýnda okudukça ve okundukça anlatýlacak sevdaya biriktirilen sözler. Ama ben yazmaktan yoruldum. Çünkü biliyorum, kalemli kahramanlýk yetmez sevdaya. Ve ben kahraman olamayacak kadar aciz bir aþýk olmaktan yoruldum. Yoruldum iþte. Sana seni anlatmaya yetemeyecek kadar yazýlar yazmaktan, yazdýklarýmý birer birer paçavra haline getirip ateþlerde yakmaktan, ve seni sensiz yaþamaktan yoruldum. Bir gün düþlerimden arýnýp ve bulup sana sevdamý haykýrabilecek cesareti birkaç melodinin eþliði ile beraber Kim bilir belki o zaman arýnýrým sevdanýn yoksulluðundan, yoksunluðundan ve de yorgunluðundan.
Sonra; Ýyilik, saðlýk…
AYAZ BARAN (11.06.2015) Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayaz Baran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.