SEVDAYA DESTAN

Ey sevgilinin yurdu seni mahzun koydular,
Kulluða davet eden ezana mý doydular?

Leþ kargalarý konmuþ minber ve kubbelere!
Sözüm meclise deðil, satýlmýþ kahpelere!

Masaya kondu artýk domuzuyla birasý,
Aslýný ne de çabuk unuttu kahrolasý.

Topraðýmý peþkeþle düþmana sataný var
Oysa her karýþýnda binlerce yataný var.

Beynim döner vahada sanki çukur enginler,
Boðuyor girdabýmý haykýrýr piç zenðinler.

Düzenbazlar baþ tacý, takdir görmüyor gayret
Vay benim milletim vay, bu nasýl iþtir hayret!

Ceddimiz þahadetten baþka makam bilmezdi
Rükûdan baþka yere ölse de eðilmezdi

Üç kýtaya hükmeden ayný millet deðil mi?
Parçalayýp bölen de ayný illet deðil mi?

Sallanýr amma göçmez vatanýmdaki taþlar,
Zafer üstüne zafer yenilgilerle baþlar.

Gerekirse bir deðil, bin kez yazýlýr destan
Bize her yer cephedir, bize her yer kabristan.

Fethe zuhur edince Ýstanbul, yedi tepe,
Hatýrla; zehir döktü turþu kurulan küpe.

Bulutlardan gelen ok þah damarýmý yardý,
Günü örten gecenin ak rüyalarý vardý.


Deseler yüz yýl evvel, bugüne inanmazdýk,
Bilmem kaç asýr daha uyurduk, uyanmazdýk.

Dirildi artýk yatmaz, kin yataðýna bu dev
Çelikten tabyalardan alev yaðacak alev!

Bedrin o aslanlarý seslenirken seherden,
Yiðit oðlu yiðitler kalkar düþtüðü yerden.

Göklerden imdadýna yetiþir ilâhi ses,
Yeter ki iman ile alýnsýn her bir nefes.

Ben ferda istemem ki ferdasý bir mahþerse,
Haykýr þarkýný þimdi müminler mübeþþirse.

Müebbetlik bir bahar iner Mevla’dan ancak,
Müminlerin elinden düþmeyecek bu sancak...





HARUN YILDIRIM




Sosyal Medyada Paylaşın: