ölmeden öldüm

kuþku bir çöl gibi
sere serpe uzanmasýn arka sokaklarýnda
çelme taktýðýn putlarýný
çek önümden
delitay kaným
daðlarýn þahikasýnda kayan asi nehir…
kaç kaya ufalandý topuklarýmda
gün aðýrdý
gün battý yastýðýmda
gözümü kýrpmadan tarumar ettim gönül harmanýný
yine de yetemedim sana istanbul’um
çek önümden insandan putlarýný






ne kýsa soluklu bir rüzgar
ne kasýrgadýr kopan yüreðimde
dirim bir volkandýr savrulan






aþkýn kol gezdiði yaþlarda
sahipsizdi içimdeki kýr çiçeklerim
ey istanbul
illaki gül istedin benden
gül ise
meftundur laleye bilmez misin






ey ibrahim peygamberi serinleten ateþ
çýra gibi tutuþan tutkularýmý da serinlete bilir misin

anla istanbul ‘ um
yok ufkunda bana su taþýyan karýncalarýn





ölmeden öldüm
piþtim pera ‘nýn karanlýk sokaklarýnda
kavruldum
dicle ‘ nin sularýnda küllerim






bütün ihtiþamýnla ey kibirli þehir
aþkýn kalbi doðudadýr
eros ‘una söyle toplasýn oklarýný
bunu böyle bilesin













gönül gençyýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: