ben hüzünlerin þairiyim susmaz kalemim
çaðlar yüreðim
dökerim içimi mýsralara
sevdim mi adam gibi severim
ölürcesine
sen günü birlik iliþkilerin kahramanýsýn
hala tahta masalara kazýyorum adýný
çentik atýyorum aðaçlara
gittiðim her yerde
birleþtiremiyorum kopan halkalarý
yerli yerinde deðil taþlar
örtüþmüyor söyleminle yaptýðýn þeyler
her cümlende sadece sen
yok baþkalarý hele biz
kahýr mektuplarýnda bulamýyorsam
ýslak gözlerle seni
beyaz mendillere siliyorsam gözyaþlarý mý
tarifsiz acýlar çekiyorsam yokluðunda
her gece sabahlýyorsam sabahçý kahvesinde
ve bir çay gibi demliyorsam hasretini
uzaktýr bunlar sana
anlayamazsýn seni sevdiðimi
üç beþ nöbeti gibi
yüreðimde yaþattýðým sevgini
beynimde soru iþaretleri
çakar þimþek gibi
sorgularým iliþkimizi
yaparým aþkýmýzýn muhasebesini
ayrýlýðý bana sor diye haykýrýyorsa yüreðim
sorunlardan sorun üretiyorsa beynim
kemiriyorsa içimi sensizliðim
bunun adý aþktýr sevdiceðim
o çay karasý gözlerindir aldýðým nefesim ...
Refik
09 . 06 . 2015
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.