Yüzümde bir kaç tane çizgi, Aynalarý bana küstürecekti. Her biri anlatýyor hikayesini, Yaþlanýyoruz, Tanrý deðiliz,öleceðiz yani.
Çocukken baþladýk ateþ ile oynamaya, Uyarýldýk,bir musibet gelmesin baþýmýza, Düþtüðümüz zaman ise, Acýdan deðil korkudan aðlardýk, Anne dayaðý farzdý, Her hâlükârda tokatlanýrdýk.
Ve büyüdük çocuk aklýmýzla aþýk olduk, Ama henüz saklambaç oynuyorduk, Bir birimize neler neler yazýyorduk, Ýlginç olan ise, Beyini kullanmadan kalp ile anlaþýyorduk. Þimdi kalbi bile örseledik, Fikir sokaðýmýzdan olmayanlarýn, Tamamýný düþman edindik.
Avucumuzda ne varsa döktük yere, Bir tek gururumuz kaldý. Ýnadýmýzdan ödün vermedik yine de, Biz doðruyduk güya herkes yalandý.
Söndüremedik fikir sokaðýmýzýn lambalarýný, Belki güneþ doðarken, Ahmaklarý bile aydýnlatýrdý, Parçalandý bulutlar, Yaðmur bu þekilde aðlamamalýydý.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.