Bal rengidir gözleri ince uzun bedeni çiçekli basmadan entarisi baþýnda beyaz tülbenti sýrma saçlarýný örter
30 yýl önce Ýstanbul’ da abisi ve yengesiyle birlikte yüreði sevgi dolu bir Emine yaþardý
Hergün kavga hergün üzüntü hergün korku ve kaygýlar içinde o mutluluðun uðramadýðý o evde yüreði sevgiyle dolu bir Emine
aylar sonra Emine’ nin tertemiz yüreðine bir ýþýk düþer umut olur ona neþe sevinçle dolar içi bir genci sever ama çok sever
bizim oralarda Anadolu’ da bir kýz birini sevdiðini söyleyemez ayýptýr susar anlaþýlmayý bekler sorulmasýný bekler sorulsada cevap vermez veremez kafasýný önüne eðer anlaþýlmayý bekler
bir cesaretle sevdiði gencin verdiði binbir cesaretle söyler abisine abi köpürür baðýrýr çaðýrýr döver ben evde yokken ne zaman sevdin diye söver
gözyaþlarýna boðulur Emine yalvarýr yakarýr kabul ettiremez sevdasýný
Emine sararýr Emine solar dökülür daðýlýr gider Emine
(o zamanlarda edebiyat defteri yoktur yanýnda içini dökemez)
onunda taþ olur kalbi bir gecede içine bir üzüntü çöker kendini periþan eder keser atar sýrma saçlarýný
amma söküp atamaz sevdasýný içinden sevdasý dað olur gönül gözü kapanýr nurlar akmaz olur yüreðine kelebekler uçmaz rüzgar gibi içinde oluþur boralar, fýrtýnalar uçuþur yapraklar havada toz kalkar kaybolur o girdabýn içinde
hergün þeytan diþler kalbini sinsi sinsi gizlenir gönlündeki o deliðe yýrtýcý bir kurt gibi kemirir içini
günler sonra kaderine kahreder yenik düþer öfkesine artýk bir tek çare kalmýþtýr nefsi ile þeytan elele verince ölmeyi seçer melekler bile durduramaz Emine’ yi kesmiþtir artýk kendi ölüm biletini
bir kara sabah evde kimse yokken þeytan kurar salonun ortasýna sehpasýný bir gün önce hazýr ettiði sevda ipini dolar boynuna son birkez bakar etrafa ve savurur son tekmesini
zamansýz ölmek kolay mý oy Emine çýrpýnýr, çýrpýnýr durur saatlerce kah piþman olur kah gözyaþý döker oy Emine hýrýltýlar gelir boðazýndan büyük acýlar çeker ýzdýraplarda kalýr bedeni alev alev oy Emine duyuramaz iniltilerini oy Emine
saatler sonra kapý açýlýr binbir telaþla ipten alýrlar Emine’ yi salonun ortasýna yatýrýrlar hala can çekiþmektedir Emine doktor gelir, savcý gelir yapacak birþey yok der kaný çekilmiþtir içeri gözlerinden kan damlar ama hala can çeker zamansýzdýr ölümün sabretmedin sýraný beklemedin kendin can vermek istedin kolay mý can vermek Emine kolay mý
o salonun ortasýnda can çeke çeke sabretmeyi öðrendin yaklaþtýrmadýlar bizi sana çocuksun dediler almadýlar içeri baþýnda yakýlan aðýtlar hala kulaðýmda
saatler sonra Azrail gelir de alýr canýný
Senden sonra...
çok þeyler deðiþti sen deðiþtirdin Anadolu’ yu sen deðiþtirdin dünyayý
bir canla yüzlerce, binlerce can kurtardýn þimdi bir kýz birini istedimi sen gelirsin akla yumuþar yürekler sevenleri sevdiðine hemen verirler
Senden bana kalan tek hatýra bir film karesi þimdi
beyaz tülbentini saçýna baðlarken gülen gözlerin ve gülümseyen yüzün bahçe kapýsýnda
istedim ki dillerde dolaþan sevda hikayeni ben yazayým Emine Abla...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Lütfiye Çanacık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.