Þehre yaðmur yaðdýðý vakit,
Babam yüzünü avuçlarý arasýna alýr, izlerdi.
Yaðmur ve babam...
O vakit, ne çok benzerlerdi.
Babam erken büyümüþ bir adamdý.
Yaþýndan deðil, yaþadýklarýndan.
Nasýrlý ve de kederli öyküler taþýrdý avuçlarýnda.
Ýki yakasý bir araya gelmek bilmezdi.
Biraz Ýstanbul gibiydi benim babam.
Yinede evinden gülüþünü,
dilinden mavi türküsünü eksik etmezdi.
Yamalý hayalleri olmak bilmezdi.
Ama velakin,
onlardan da vazgeçmezdi.
Çorak topraklarý þýmartan,
su gibiydi babam.
Çiçeði severdi.
Ve de üveyikleri.
Derin ahlarýn,
cümle kapýsýydý babam.
Sorsam mevsimini,
"Gönül hangi mevsimi yaþýyorsa,
Ömür onu yaþar", derdi.
Babam bize yaz,
Kendine kýþ idi,
En çokta sýrtýmda dað idi.
Seçil OÐUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.