ŞEHİR ÇİLE HAYELLER

Yýllar var ki,
Ne kýzaða binebildik ne kartopu oynayabildik bir çocuk gibi.
Hatýralarýyla yaþýyoruz geçmiþi hep,
Albümdeki siyah beyaz bir resim gibi.
Dalýyoruz bazen,
Geçmiþin o saf temiz katýksýz duygularýna bir rüya gibi.
Yaþayamasak ta hayalini kuruyoruz düþlerimizde,
Her dem bir sevgili gibi.
Doyasýya yaþadýk biz çocukluðumuzu,
Karlarýn üzerinde açan bir kardelen gibi.

Lapa lapa kar yaðardý hep kýþ günlerinde köyümüze,
Hiç durmayacak gibi.
Buzlar sarkardý gün batýmýnda saçaklýklardan,
Hiç erimeyecek gibi.
Akþamý beklerdi köyün tüm çocuklarý,
Gökkuþaðý gibi ay ýþýðý sarsýn diye yerleri.
Baþlardý çocuklarýn eðlencesi ,
Ay ýþýðýnda sabah sanki gün doðmayacak gibi.
Buzdan ayaz kesilirdi her yer,
Karlarýn üzerinde yalýn gerçek samimi eðlenilirdi.

Kardelenler açmýyor þehrin kuytu sokaklarýnda ,
Cýlýz lambalarýn ýþýðýnda bembeyaz bir aydýnlýk gibi.
Sönüyor ýþýklar duruyor trafik,
Umutsuzca sadece yürüyor insanlar hayaline kavuþacak gibi.
Oysa bu deðil mi bu þehrin bitmeyen çilesi,
Ýnsanýn beyninde zonklayan bir çýðlýk gibi.
Yaþýyoruz her gün biter belki bir gün yaþadýðýmýz bu çile,
Örgüdeki bir yumak gibi.
Günden güne sarýyor tüm bedenimizi ve ruhumuzu,
Sýrtýmýzdan çýkaramadýðýmýz bir kazak gibi.

Osman Dindar Ýstanbul 17/01/2012


Sosyal Medyada Paylaşın: