Tanýyamýyorsun insanlarý. Tanýdýðýný zannediyorsun, Ama iþte...tanýyamýyorsun. Hayat bu... Varsayýmlar,acabalar, sarmýþ etrafýmýzý. Herkes,bir þeyler arýyor. Haklý,haksýz, Bir þeylerin peþinde insanlar. Kimseye güvenemiyor, Sýrtýný.dönemiyorsun. Ya seni,kullanmaya kalkýyor, Ya da,sýrtýndan býçaklýyor. Çok gerilerde kaldý, Güven duygusu. Çok eskilerde o "Ýnsan" olgusu. Kendisi olmuþ, Ýnsanlarýn,gölgesi/sahtesi. Seçemiyorsun aslolan, Gerçek "insan" hangisi. Bazen,öyle þeyler oluyor, Öyle þeyler,yaþýyorsun ki, Ölüp gidiyor içindeki, O,insan sevgisi. Bir þeyler oldu,þu sýralar, Ne geldiði yeri biliyor, Ne durduðu yeri,insanlar !
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUĞAL KÖSEMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.