Ne rüyalarýmdan gitmekden vazgeçtin Ne de yokluðunla imtihan etmekden Adýnla yaþýyorum her günümü Her nefesim Gülceyi zikrediyor Benim için dökülen gözyaþlarýn arþý titretiyor Sesin can veriyor topraða Can buluyorum hasretinde Hasretin ve yokluðunun dikenleri batýyor ellerime Þiirlerim gül tenini övüyor satýrlara Kalemler adýný yazmaya haya ediyor Hayalini kurmak bile paha biçilmez asla Sen benim 17 yýllýk ömrüme bahar oldun Açtý yüzümde çiçekler Gül yüzünü gören bu garip Þakýyan bir bülbüle döndü ve Hiçbir ezgi tarif edemedi sesini
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzcismail37 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.