Kuytu
bir fýsýltýydý yüreðim,
hücrelerimin inkar ettiði
aklýmýn sömürgesinden kaçýyordu yalýn ayak,
yalnýzlýðýn bir çok kez tecavüzüne uðramýþ
adet kanamalarý derisine yapýþmýþ bir zardý yüreðim,
çýlgýn zamanlarda elleri nasýrlý büyüyen bir çocuðun hasretini taþýyordu anasýna,
ve kirli elleriyle yediði elmanýn tadý kalmýþtý boðazýnda
toz toprak içinde bir savaþ maðduruydu
fýrtýna içinde savrulan bir gemi,
kimsesiz bir barakaya her gece eþlik ediyordu,
bencilliðinden deðil,
banklar üþümesin diye kaldýrýmdan ziyade bankalarda sabahlýyordu,
kaybetmiþti kendini,
bilincini,
yaþam sevincini
ta ki gözleri gözlerine deðinceye dek,
birbirlerini bulmuþlardý en ucra mahallenin en kuytu karanlýðýnda
dirhem dirhem sýzýyordu korku gözlerinin çukurunda,
üþüyen elleriyle üþüyen ellerini ýsýtmaya yeltendi çocuk,
çekindi kýz usulca,
yýpranmýþ ve kýrýklarý hiç alýnmamýþ saçlarý dökülüyordu yüzüne,
kussa kan kusacaktý nefretten bu dünyaya
kusmadý,
gülümsedi çocuða..
ve dünya artýk güvenilir bir yerdi,
sýðýndý küçük çocuðun kocaman yüreðine,
bir hikayeden baþka bir hikayeye atlarcasýna kabuk deðiþtirdi ömrü,
sustu,
uzandý çocuðun yanýna
ve uyudu,
bir daha da uyanmadý...
The Lord Heyveron *Karanlýktan Aydýnlýða..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.