KÖREBE

Çocukluðumun en sevdiðim oyunuydu;
Körebe.
Büyüdüm ama hala oynuyorum.
Bir ben ebe, sen oyuncu.
Bir sen ebe, ben oyuncu.
Yakalanýrsa gözlerim,
Anlar mýsýn ki,
Görünce içini gülümsettiðini.
Çözülebilir mi ki dilim,
Söyleyebilir miyim ki kalbimdekileri.
Dinler mi ki karþýmdaki,
Acaba hissediyor mudur o da benim gibi?
Sanýrým sende her þey çoktan bitti.
Kaç kaçabildiðin kadar.
Gece gündüz
Gündüz gece
Yakalanýrsak sonu belli…
Sobe…

LEYLA GÜNEÞ

Sosyal Medyada Paylaşın: