ESKİ BAHÇELER

Bir zamanlar önümde, eski bahçeler vardý
Þimdi artýk önümü, yorgun besteler sardý

Sabahým ýþýklarla, þifasýný dökerken
Gül bile baþýný, çiylerle bükerken

Istýrabý taþýyan, inleyen bülbülümdü
Gördüðüm bu serâbým, zamansýz ölümümdü

Ruhum kýzýl ufuktan, þimdi medet bekliyor
Beni vuran dalgalar, derde dert ekliyor

Diyorlar ki bana, mesafeler hep ayný
Nedendir çýnlamalar, inlemeler hep ayrý?

Bu dünya deðil midir, uçup giden bir buhar?
Niçin öyleyse sende, kanatlanmak var?

Bitimsiz sorulara, ömrümle cevap verdim
Kalpteki sancýlara, kahrýmla cevap verdim

Yüreðimde uzayan, bir hayale aðlarken
Eski bahçeler içimi, düþlerimle daðlarken

Can dediðim ruhumu, Hakk’a teslim etmeden
Çýrpýnan hatýralar, hayalimden gitmeden

Aynamýn sularýnda, gözlerimi yýkadým
Bir umut çiçek açtý, hüzünleri týkadým

Bahtiyar bütün düþler, hep önüme geldi
Gözlerimde biriken, saadet yüklü seldi

Olsun artýk bahçemde, gülün rengi simsiyah
Yetiþecek kalbime, hüzün yüklü bir segâh

Uyu artýk gözlerim, açýldý renkli perde
Aramýþtým hep seni, o eski bahçelerde

Hicranlý düþüncenin, beyaz gölgesindeyken
Hiç bitmeyen þarkýmýn, kýrýk güftesindeyken

Mazimin yaðmurunu, sancýlarla topladým
Bu hüzünlü günleri, aðrýlarla topladým

Hep aðlýyor saatim, kalpte açan baharla
Geçiyor bütün ömrüm, yanýk hatýralarla

Ey Pervâne bugün de, bak tutuþtu bahçeler
Þimdi eski bahçeler, bir bilinmez yerdeler


Sosyal Medyada Paylaşın: