Azize

I-




yorgunum azize
’ Mevsim hep güz bitimi.
Çalýlar içinde kanadý kýrýk
bir serçe ne dilerse onu diledim.
Yumdum gözlerimi, aðzým alabildiðine gök. ’
Rehnüma



parmaklarým perçemlerimden ölüyor
kulaklarým en saðýr suskunluðu giyinip kendine gömüldü
algýlamam sustu dilim ise yutkunmayý unutup
bir bebeðin sol kulaðýnda ki
faili meçhul bir cinayeti afiþe ediyor
gece göz bültenleriyle



rahlenin yaðmurunu satýyor
köle tüccarlarýna gölge koleksiyoncusu
ve oku
son demde yoktan yok ettiðim enkazýmý azize
enkazým görülmüyor



II-



içinde milyonlarca çocuk cesedi olan
çatlamýþ göz gördün mü azize
ve irisinde kan mezarý olan çýðlýk kuþlarýnýn
göð mahzeninde kýrmýzý mercekten uçuþup
ölüm derisinin kehanetleriyle kazýnmýþ korku çýkmazýnda
kayýp defter tutanaðý tutanak hükümsüzdür




sol kulaðýmýn iþittiði leyli damarlarýný bir caneze töreninde
aldýlar benden azize
o günden bugüne ben hep mezar yudumladým aklýmýn saçlarýyla
saçlarým yok benim azize yok



týrmalayan göðün kýkýrdamalarý azize
iki esre arasý araf yutkunluðu
dilimi içime yediðimden beri
sus serçeleri beynimin koridorlarýný linç edip
kaçýþýyorlar sâlâ salýncaðýndan
salýncaðým tahta evin kulesinde eskimiþ þiir ölüsü



hiç bir ölüm þiiri yetmiyor
kürdi bir þehrin bombalanmasýna
hiç bir serenat yetmiyor
kendimi defalarca boðazýmýn daraðacýna asmama
velhasýl kuþlarý yedim yeryüzü öldü



III-



kaç mayýn sýktým beynimin dar sokaklarýna
ve ben yine ölemedim
siyahi bir çocuðun boynunda tüneyen aç sinekleri
linç edip içtikleri kanlarý kendilerine deprem seli yaptým
ve sinekler yine açtýlar azize
ve sinekler hep diriler/di azize



kýrký çýkmýþ þiirin köþe adresini sabýkalýlar bastý
katiller gecenin yaþýný içip içip sarhoþtular azize
içtikleri sübyan vaveylasýnýn sessiz sahnesinde
körlük cinneti
yer gök katliam ateþ çukurunda aðlayan uçurum çocuklarý



IV-



’ Zamaný yiyip bitirdi karanlýk.
Gece yoktu.
Güneþ çoktan kömürleþmis ve yeryüzü yapýþkan
bir karanlýkla örtülmüþtü.
Yabani sesler geliyordu derinlerden
ve karanlýðý ince bir býçak gibi yýrtýyordu.
Saklayan kýrbaç gibi.
Acý duvarýný aþan bu sesler,
madeni bir gürültüye dönüyor
ve yer kabuðunu zorluyordu artýk.
Sesim yoktu.
Karanlýðýn karnýnda yitirdim sesimi.
Kör bir kuyuda unutulan Yusuf’tum belki, azize.
Ama durmadan soruyorlardý.
Tanrýlar bilmiyordu sorduklarý þeyleri,
peygamberler büsbütün hain çýkmýþtý.
Ama yine de soruyorlar, soruyorlar, soruyorlar. ’



I-



’ ve ölü bir ýþýk sýzýyor içeri ’
ruhum sorulanlara kimyasý bozuk lehçelerden
ve kâhinlerin kehanetlerinden ölüp
kaçýyor ruhlar evinden




ateþ ve su þahit ki
kalbim yok benim azize







Duisburg/Lösev
Onbeþinciyýl

Sayýn Ormancý: Bin gülücük kuþlarýyla
Var olun her dem.
Sosyal Medyada Paylaşın:

Believe_TülAySLAN Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

John ve Ölü Mektup Kasva👣 Gülücük Kuşları Gözlerime Ağlarken Dokun Efruz Dikiş Hû Ya Ali Ateşin İntiharı I- Bedrûd Gamzelerimin “Babil” Kuşları