korkunun tanýðýdýr gece dað baþlarýnda uyur. ne rüzgârla konuþur ne selam verir güne. öyle bir yerdedir ki, uluyan çakallarýn seslerine karýþýr mavzer uðultularý.
ne ses duyulur baþka ne de göz gözü görür.
kýrýlýrken dallarý uçurum güllerinin kýrýlýr umutlarý sahipsiz sessizliðin. kimliksiz kalýr sabah kimliksiz kalýr sema. yýldýzlar usul usul söndürürken geceyi uykusuz bir sabahýn kuþanmýþ kalesinde düþlerini sis bürür.
korkunun tanýðýdýr gece zifir gördükçe büyür. en olmaz saatlere sýðdýrýp karanlýðý kýrar tüm aynalarý, görmez; kendini bile. elleriyle afiþler “aranýyor” hükmünü ve ne kadar suç varsa yüklenip üzerine;
ya intiharý vurur ya kendini öldürür.
bir çocuk çýðlýðýyla uzanýr bazen güne. bazen aþk kadar uzak bazen çöl kadar kurak bazen gün kadar yasak bir hülyaya vurulur. tanýktýr en olmaza uyurken tüm kâinat. tanýktýr karanlýða ve ne kadar mum varsa - sabahý aydýnlatan - birer birer söndürür.
korkunun tanýðýdýr gece.
…ve kaçar tanýklýktan…
28.02.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.