medcezirane

geldi.
tam ortasýna düþtü grikörlüðümün.
o bile fark etmedi;
sessiz sürgitlerimi, bir milat gibi ikiye böldüðümün.
geldi.
vakit, kurþini renklere bulandýðýmýn ertesiydi,
ve bir kelebek ömrü ölüm sürmüþtüm yüzüme.
yer... hazin sokaðýndaki acý dükkanýna sýrtýný ver, üç gözyaþý yürü.
kiþiler?
ismi lazýmdeðilgillerdendi.
sisliydi suretler.
seçilmiyordu, kimindi o göz?
bir þey olacaktý belliydi... tam bir sersemlik haliydi.
onu oku, onu...
son bir soru: þimdiye deðin yazýp okuyakaldýklarýmý ne halt etmeliyim peki?
kaným karýncalanýyordu sanki,
zahir beni boðuyordu.
kapandým ve yeniden baþladým duvar iþçiliðime.
unuttum. ki hatýrlayacak fazla þeyim yok. ve unutmam aslýnda.
sesler duyuldu, kýsýk lakin býçakla bileylenmiþ.
kalktým baktým. bütün anlamlar katledilmiþ.
düþtüm içime, düþüncelerin içinde yalpaladým.
geçti bir kaç zavallý günceðiz.
"kapat çeneni, kapat çeneni, kapat çeneni..."
burada hakedilmiþ bir harf bile yok. kýr kalemi, sus.
defnet kendini, yýllarca üzerinde deri gibi parsellediðin ölü topraðýna.
sesini as.
sesini...
kes,
kes,
kes,
kes,
kes...
bitti.
gitti.




















Sosyal Medyada Paylaşın: