Toprak Kırıntısı

kendimizden geçtik
yalvarýyordu gece
karþý binanýn pencereleri yoruldu
durup dinledik geçenleri
o kaldýrýmlar apartmanlara dost olmasa idi
günler göðsünü gerip anlayabilir miydi bizi

küçük ve soylu toprak kýrýntýsý
bizi þu karþý kýyýda yalvaran büyülere ilet
yosunlarýn
ve rüyamýza yol alan güzel günlerin hatýrýna
öte bir hayal ile avut gözlerimizi

bu sonu olmayan bir kavga
azalýr lekeli boþlukta kuþ
kanatlarý dünya ile hissizleþen garip sorgu
atma bizi
atma kalbindeki derin kuyuya

ne kadar terk edildik
göz yaþlarý ve anýlarýyla umutlarý çalýnan yolcu
üþüyünce ruhlarý kanadý var olmanýn
bir aþýlmaz suya vardýlar
günler günleri sordu bulutlara

dindirir içimizde severdik sevinci
kederlenip sessizce akan viran
uyanýp dolmazdý uykularýmýza
taze eller
aðaçlar altýnda altýndan salkýmlar
yaprak yutup yýldýzlara dökülmezdi hiç

kurudu duran seyrin silsilesi
kýrlar soðudu alçalan ahýna göðün
kýsa ve anlamsýz uzaklýklarda
bir sýzýnýn deri ürpertisini duyduk.




















Sosyal Medyada Paylaşın: