Ýstanbul’um Ne de güzel denizin var. Üzerinde vapurlar, Ýçinde insanlar.
Ýstanbul’um, Ne deðiþik insanlarýn var. Kimisi iyi, kimisi kötü. Yere tükürenler, çöp atanlar. Çöpte yaþayanlar. Ne deðiþik insanlarýn var. Kýymet bilmeyen. Deðer vermeyen. Kimisi iyi dedim ya. Ýyi iþte, Sanki bir melek gibi. Olan olmayana verir Ýstanbul’ da. Sen gibi. Çok iyi.
Ýstanbulum Senin yeþilin nerede? Nereye saklanmýþ. Yoksa beðenmeyip kaçmýþ mý senden? Ama senin beðenilmeyecek yanýn yok ki, Sevmediler mi seni? Deðiþtirdiler dimi? Yeþilin gitti. Aðaçlar, çiçekler gitti. Seni terk etti. Kapladý etrafýný gökdelenler, arabalar. Nerede atlar, topraklar, aðaçlar, iki katlý binalar? Nasýl izin verirsin Ýstanbul. Sen bu deðilsin neredesin Ýstanbul? Çok mu üzdüm seni? Üzülme Ýstanbul.
Ýnsanlarýn kaba, Takýlmýþlar internete, telefona. Çocuklar dýþarý çýkmaz, Çamurdan pasta yapmaz. Toprak yok ki pasta yapsýnlar, Saklambaç yerine tablet. Kitap yerine telefon.
Ah Ýstanbulum ah Ne olacak senin halin. Üstüne düþmüþ iki duvar, arabalar.
Ýstanbulum Ben seni çook seviyorum. Çok mu yükün var senin? Sabýr Ýstanbulum!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Amine SAĞLAM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.