ŞEHİDİN SON SÖZÜ
NE KUTSAL BÝR MÜJDEDÝR VATAN UÐRUNA CANINI VERENE VE NEDE KUTSALDIR NE MUTLU TÜRKÜM DÝYENE’
ÞEHÝDÝN SON SÖZÜ
Bir mavi fidandý; kökleri al bayraðýydý
Mertti! namerda sertti; o Türk’ün sancaðýydý
Ve bir gün gülen yaþlarla helallik dileyip
Gidecekti; bu vatan,bayrak saðolsun deyip
Arkasýnda anasý,gönlünde sevdalýsý
Boþvermiþti; topraktý savunduðu davasý
Tatlý canýný versin,vatan sað olacaksa
Eðer ki karanlýk aydýnlýða çýkacaksa…
Git oðul, sakýn ola ölümden kaçmayasýn
Halin olmasa da bayraðý býrakmayasýn
Nakýþ nakýþ iþlenmiþti bu sözler aklýna
Ölmek gerekiyordu çýkmak için yarýna
Yazmýþtý yýrtýk bir kaðýda üç-beþ kelime
Ana, þehitlik müjde olursa bedenime
Ve benden haber gelmezse sana o gün,oku
Oku ve gelecek nesile bunlarý doku…
Ve gün gelmiþti ve iþte ayrýlýk vaktiydi
Bütün yürekler gururlu ama kederliydi
Susarak konuþtu,gözleriyle ateþ saçtý…
Düþünmeden sonunu ölümüne yelken açtý…
Bu aþk,bu azim ve bu inanç ile gitti
Belki onun için aný dolu günler artýk bitti
Tek düþüncesi var,namusuydu þerefiydi
Yaralý anasýnýn ona son vasiyetiydi…
Daðlar, tepeler aþýp cenk meydanýna geldi
Baktý.. Bu manzara can vermeye bedeldi
Silahýna sarýldý kahraman edasýyla
Daldý aralarýna tekbir nidalarýyla…
Baþlamýþtý artýk savaþ kýzýl bir vakitte
Gözler ufuklarda,eller çözülmez tetikte
Kurþunlar kollarda,kurþunlar ölen canlarda
Taþýrdý Mehmetçiði Mehmetçik kucaklarda…
Bizar ellerde hiç birþey yok, ekmek yok, su yok
Gönüllerde acýlar,yüreklerde kahýr çok
Küffar dinmeyen yaðmuru gibi yaðarken her an
Dilde tekbir,elde bayrak,tek silahtý iman…
Ortalýk kan gölü,ne canlar boðuluyordu
Ne feryatlar,ne de figanlar duyuluyordu
Özü belirsiz,kökten dinsizler,acýmadan
Kanatýrdý yürekleri hem de hiç durmadan…
Yürekler kanardý; fakat nereye kadardý
Sandýlar rüzgar böyle eser, devran bahardý
Bilmediler Mehmetçiði, anlayamadýlar
Artýk tersine dönmeye baþlamýþtý çarklar…
‘’Gelecekleri varsa görecekleri de var’’
Meydan okudu dünyaya,ölümü bildi yar
Ve emretti ve tüm dünya titredi bu söze
Ürkerlerdi Mehmetçikle gelmeye göz göze…
Edirne’den Kars’a dek.Türk Milleti tek yürek
Allah Allah nidalarý taki ölene dek
Yaðmur gibi yaðan düþman þimdi oldu viran
Ezelden Türk’üm dedi ve Türk ölürüm her an…
Ata’nýn izinde ay yýldýzýn gölgesinde
Sýzlayan bu canlar özðürlüðün bestesinde
Tek tek alýnýyordu vatan aþk,iman ile
Baðlanýyordu yürekler bayrak kementiyle…
Aylar, yýllar geçti,yoklukla acýyla
Yanmýþtýk günler boyu bitmeyen bir sancýyla
Yorgun düþtük ama zafer merhem olacaktý
Kefensiz þehidim artýk rahat uyuyacaktý…
Yurdun dört tarafýnda güller yeþeriyordu
Düþmanlar þimdi yurdu tek tek terk ediyordu
Türk’ün adý tekrar kanlarla yazýlýyordu
Tarih bir daha çað açýp çað kapatýyordu…
Ve ana yollarýna bakýyordu oðlunun
Geldi gelecek tesellisi,tek umudunun
Gelen geliyordu da oðlundan haber yoktu
Býraktýðý mektup kalbine saplanan oktu…
Açtý mektubu gözleri yaþlarla bakarak
Okudu tekrar tekrar göz yaþlarý akarak
Anasýnýn görmüyordu hiçbir þeyi gözü
Ödenmez hakkýna helal et; ’’Korkmaya deðil
Ölmeye sevdalýyým’’olmuþtu bu son sözü…
Serkan Çulfacý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.