Oturmuþ pencerede, gözlerinde yeþil orman gölgesi. Uykusu kaçýk.
Yüreðinin üstünde, eli. Çok olmuþ, görmeyeli. Elinin üstünde yýldýzlar, sabaha güneþte var.
Gün gözyaþý kabul etmez. Sevdalar gece aðlar, aðlýyor zaten. Önünde düþüp ölmüþ aþkýn, akýllanmaz bu þaþkýn! Kimlerin kimlere aðladýðýný, kimse bilmezmiþ madem, varsýn aðlasýn.
Balkondaki salýncakta çocuklar gibi, çocuktu bir zaman ya... Her oturuþ eskisi gibi. Þeker; avcunda gizlediði, Niyetlenip de dillendiremediði. Neredeyse eriyecek, söyleyemecek.
Baktýðý pencereye ýhlamur kokusu sinmiþ, hani o ahým þahým olmayan ýhlamur. Ama dost en alasýndan. Yine açmýþ çiçekleri, yine konuþuyor onunla. Melisa açmamýþ daha bu yýl. Belkide daha sonra açacak. Ihlamur melisayý, Melisa ýhlamuru kýskanacak. O yine gülümseyecek ikisine, Itýra da.
Yaralý gibi duruyor, þimdi suya bakýyor. Devinim baþlamýþ, martýlarda zamana uymuþ. Aþksýz, sevdasýz bir yaz mevsimi. Yine yer deðiþtirecek hayaller, ya da baktýðý yere düþecek.
Yapraklarýn tek düze hýþýrtýsý, Sonra bir durgunluk, hýþýrtý bile yok. Sýcak bastý basacak. Burada gün doðarken, böyle þeyler hatýrlanýr. Daha güne çok var. Ama nasýl olsa hergün aynýsý.
Yolunu þaþýrmýþ þiir, sözcüklerde öyle. Sabahýn soluðundan yaratýlmayý beklerken, yazýlýyor erken erken. Güneþ ýþýðýyla yýkansaydý iyiydi ya, razý kaderine.
Komþular daha baþka kentlerde. O yalnýz baþýna kilitli þiirleri açýyor. Bu defa seher yeli esmeden, kilit açýldý. Gözleri halen pencerde. Ormanýn gölgesi de orada. Hemen daðýn ardýnda. Gözle görülecek kadar yakýn, karanlýkta bile.
Öyle kýrmýzý ki güller, göz alýyor. Yýllar yýrý aradýðý kýzýllýk. Nereye çevirse gözlerini, yine deðiyorlar. Ayný bahçede yaþlanacaklar, aldanýþlarla biten bir ömürde. Sanýrým maviydi umut, yine de bekliyor o.
29 Nisan 2015 Saat 01.15 Güzelçamlý/Kuþadasý
Mehmet Fikret ÜNALAN Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.