BAĞIMIZ

Çocukluktan baþlar benim bað tutkum.
Ayaklarým, bellenmiþ baðlara,
Bata çýka biraz da korkarak basardý.
Arada bir de olsa ayaðým
Çukurlara kayardý
Salýncak kurardýk hemen
Evin önündeki dut aðacýna
Renk renk kanatlý kelebekler
Uçarken burnumun ucunda
Sallana sallana söylerdim
Aklýma gelen ne varsa
Rüzgar alnýma vuraa vura...
Kertenkeleler kaçardý önümden
Tedirgindim hep yýlan görmekten.
Birde yemin verilirdi ki...
"Aman uzun kýz gözümüze görünmesen"
Hemen kaçardým dedemin sallanan sandalyesine
Çekerdim ayagýmý en köþesine...
Kayýsý zamaný silkelenir aðaçlar
Toplardýk sepetlere tüm çocuklar,
Dama güneþe açýlýrdý mis kokulu kayýsýlar...
Yaðlamalar bazlamalar piþer,
Ayaküstü yarýsý biter,
Ocaklýkta ananemin yüzünde de güller biter...
Çýtýr çýtýr gilamadalar,
Ne de güzel hafif yanar.
Gilaborular sýkýlýrýr,
Ýçine de þeker katýlýr
Cýr cýr böceði baþlar ötmeye,
Komþular gelir kahve içmeye,
Aþýrmalarla su çekilir kahveyle içilsin diye.
Þimdilerde kalmadý kuyu.
Ne de insanlarýn huyu suyu.

SELMA ÇANAKÇIOÐLU. 1993

Sosyal Medyada Paylaşın: