HAYAT- MEZAT

Zaman,can çekiþir gibi,
Ulu Çýnarýn,sararmýþ yapraklarýnda.
Sonbaharýn rutubeti,
Geceyi sarmalarken içine,
Yýldýzlar ve Ay,
Kaybolurken koyu karanlýklarda,
Ve ben,
Örselenmiþ gençliðimin düþlerinde.
Parçalanmýþ umutlarým,
Çilingir sofralarýnda,
Ve þiþelerin diplerinde,
Býrakýlmýþ,sevdalý yýllar.
Sen,payýna düþeni,
Alýp giderken,hayat mezattan,
Bilesin ki,bana kalan,
Bu harami sofrasýndan,
Ýçi boþ sevda tortularý,
Ve buz gibi,soðuk hüzünler.
Þafaðý sökmek isterken,
Alaca karanlýk,Tan’ýn baðrýndan.
Bütün çýplaklýðý ile gelir,
Gözlerimin önüne gençliðim.
Anýmsarým,Yýldýzsýz karanlýk geceleri,
Ve sensiz geçen,
Dilim dilim günleri.
Sen varken yanýmda,
kuytu karanlýklarda,
Akrep’i kovalayan,Yelkovan misali,
Küt küt atan yüreðim,
Vururdu saatin sesi gibi.
Herkes,payýna düþeni aldý bu,
Yaþam denen sofradan.
Bana haramilerden arta kalan,
Örselenmiþ bir geçmiþ,
Kýrýk bir hayat,
Ve bir kaç yýrtýk,solmuþ fotoðraf.

Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: