ELVEDA İSTANBUL

gurbete çýkan rüzgârlar
dans ediyorlardý saçlarýmda
pusulasýz gemiydim içimde çalkantýlý
ve yüzme bilmeyen duygularým ise alabora
mevsim bahardý, gündüzleyin ama,
yüreðimde dondurucu bir soðuk vardý.
kuytu bir yaprakta henüz dalýndan düþmemiþ
bir çiy tanesi gibiydi halim
alacakaranlýkta
titrek ve üþümeli
hem baharýnda kafasý karýþýktý, tam karýþýk
karmakarýþýk duygularla boðuþuyordu sanki kendiyle kavgalýydý
bazen sýcak bir el gibi baþýmý okþayan gün ýþýklarý
gülümserken yüzüme
bazen de hýrsýný benden alan sitemli bir damla olur
tokat atardý gönlüme
yaðmur yüreðimin tavanýndan yol bulup delinmiþçesine
düþüyor du bir yerlere týpýr týpýr
ben oralý olmuyordum, lakin
gönlüm ezgin ve içimin acýsý da durmadan kaynatýyordu, beni
bak iþte bak dedi: görüyor musun benim gördüðümü sende?
al al yanaklardan
süzülen damlalar yarýþ halindeydiler
çýðlýk çýðlýða
vuslatýn
atomu parçalayan sinerjisiyle koþuþturuyorlardý
gözleri dikik bir þekilde doðruca, ummana
ben içimdeki tarifsiz bir engele takýlmýþ
gidenin arkasýndan bakýyordum
boþ gözlerle, anlayamamýþtým hâlâ
söylenilen tek sözdü aklýmda kalan
yarým yamalak bir aðýzdan çýkmýþtý
içimi o derece kemiren acýtan bir sözdü bu
ben, yine sözsüzdüm kendi içim de
ve yol alýyordum kendimde hayalimde, derken
gözlerim de yaþaran biraz buðu ve yere düþen tek damla
bana bakýp tüm gücüyle gerçekleri haykýrýyordu suratýma
………….
elveda!elveda!elveda!....
yusuf erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: