UMUDA SARILIŞ

Öylesine dökülüyorum ki karýþarak toza topraða.
Toplayamýyorum kalbimin kýrýklarýný.
Acýmasýzca ezilen duygularým,
Ýsyanýný haykýrýrken umuda.
Yüreðimse beklemede en koyu fýrtýnalarý.
Kalbim þimdi bir çocuk hüznünde.
Küstüm diyor,oynamýyorum ben bu oyunu.
Öylesine kýrgýn.öylesine aðlamaklý..

Yakýþtýramýyorum kendime bu hallerimi.
Bu ben olamam diyorum,olmamalýyým.
Yakýþmaz bana bu daðýlmalar.
Teslimiyet;sonsuza kapanýþýdýr gözlerin.
Hüzünlere deðil..
Ve ben artýk kendimi þöyle bir toparlayýp
Kaybolduðum o yerden yeniden bulmalýyým..


Haydi diyorum,haydi..
Zor olsa da topla daðýlan parçalarýný.
Öyle bir oturt ki yüreðine,
Sapasaðlam,taþ gibi,kaya gibi.
Güçlendir yeniden yüreðini.
Olur mu diye soruyorum kendime.?
Tüm yaþanmýþ acýlara raðmen.
Güneþ yeniden bakar mý gözlerime.?
Görür mü beni.?

Hep deriz ya hani,ihtimallerde hayata dahildir.
Önce inanmak;iþte atýlmasý gereken o ilk adým.
Umut ise aldýðýmýz kocaman bir nefestir.
Yaþadýkça,yaþama dair...


Gülseren MORKAN


Sosyal Medyada Paylaşın: