Ayrýlýklarýn hasreti, Düðüm düðüm, Düðümlenir boðazýmda, Tren düdüðü çýðlýklarýnda. Gün olur, Vuslatýn coþkusunu yaþarým, Seni karþýlamalarda. Gün olur, Ayrýlýðýn,kahredici piþmanlýklarýný, Seni uðurlamalarda,tren garlarýnda. Hep yaþarým ben, Bu Med-Cezir’leri, Ayrýlýp,ayrýlýp kavuþmalarda. Davetsiz,kalbime girmelerde, Bazen habersiz, Ve sessiz gitmelerde. Sen gelir girersin, Aklýma ve ruhuma. Yine çekip gidersin, Sessizce ve umursamazca. Girersin,rüyalarýma bile, Buyur etmeden,fütursuzca. Orada da, Býrakýp gidersin kaygýsýzca. Bakýyorum büyük resme,önümde Ýkimiz,sen ve ben yan yana, Hiç bir belirti,iz yok yüzünde, Geçmiþteki,piþmanlýklardan yana.
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUĞAL KÖSEMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.