EY CAN
Hüznümle birlikte,senden sayfalarca aldýðým haberlerle, koskoca,kalabalýk bir þehrin tam ortasýnda,yalnýzlýðýnda nedensiz olmayan acýlara bulaþmýþ bir yürekle,yaþamaya çalýþmak nedir bilirmisin ey can?
Uzaktan okþanan bir çocuk gibi, yetersiz tesellilerle oyalanmak nedir bilirmisin?
bilmeni istiyorum; saflýðým deðil,sana olan aþkýmda halâ umutlara kilitli ellerim.
Kenetlenen sevgimle huzurun karasýnda kalmýþ ruhum,sözde sevgilerden uzak halâ sendeyim...
Sen ama, bir gün kaybedebileceðinin farkýna varmaksýzýn harcýyorsun.
Yarýnlara yaþlanýrken virane yüreðim.
Geçiriyorken,günlerden baþý dik,özgür cumalar Rab,Rabbime zikirler,þükürler olsun.
Ben dualarýna muhtaç.
Sellere kapýlmýþ umutlarla aðlayýþ düþkünü gözlerim.
Aþkýna yakýþmazmý yüreðim?
ya bir aþka yakýþýr gibi paylaþ benimle,ya da anlamýyla yitik bu köle’yi azat et.
Sür dilediðince çöller benimdir...
Seni sessizlikle sevmekte,severek sessiz kalmakta zor anla...
Barýþýkmýyýz hayatla?
yada küsmüþ çocuklar gibi.
Kendimize devleþtirdiðimiz sorularýmýzý yenmek ne büyük baþarý.
Besleme umutlarla halâ umudumun rengi sen,koskoca bir mavi.
Ne olursun bir gün bende solma..
Ölümümü hissettiðinde, piþmanlýk denizinin dalgalarýna býrakma benliðimizi...
Bir sahil yeter ikimizede.
Öteki kýyýlarýna gitme.!
Hayat Can
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.