o mavi gözlü çýlgýn gelin
sanki uslanmýþ bir diþi kedi
kucaðýnda binlerce yavru tutuyor
çökmeden üstüne karanlýðý gecenin
bebelerini avutuyor,
açarken biri gözlerini
yumuyor bir diðeri
usul usul yavrular minik elleriyle
bastýrýyor memelerini annelerinin;
süngerimsi gözeneklerde
yakamozlar sürekli
bir sevdayý emziren anne
köpüren beyaz saçlarýyla
örtüyor tülbentini kumsalýn
þefkatli ninniler salýncaðýnda
sözlerini dinliyorum
dalgalarýn sesinden
ezelden süregelen
müzikli bir masalýn
konyaaltý’nda bir akþam daha
falezlerin doyumsuz koltuðundan
izledim seni ey akdeniz;
gökyüzünde yeni bir yay
hayýr hayýr, hilâlinde en ince ay
yeni cildinin ilk sayfasý açýlmýþ
bitmeyen sevda romanýnda
güzelliði gönlüme saçýlmýþ
bir destan düþleriyle beni ýsýtan
þirin, körpe bir güzel
görünmüyor gizlenmiþ eli
far çekiyor sað kaþýna,
kuaförde süslenip
stüdyoya girer
samanyoluyla danseder
derken balayý
ve atýna binip gecenin
daðlarý aþar gider bir gelin
biliyorum bu olayý
benim yazan bu romaný,
bu ölümsüz sevdayý
bitmeden daha
ikinci yýldýzý gecenin
gitti ardýna daðlarýn;
ne çabuk geçiyor zaman
seyrederken seni ufukta
dünya bir yandan
yýldýzlar bir yandan
dönüp duruyor her an,
bir yýldýz kayýp düþüyor
ellerim, tenim üþüyor
düþünüyor, düþünüyor, düþünüyorum;
sen hiç üþümüyorsun
Þaban AKTAÞ
20.12.1998