’Üzerimi ört yalnýzlýðým... S/akla beni ! Bu sahilden öteye götür beni... Ya da sus/tur içimdeki bu sessizliði...’
Maviden ç/aldým umudu. Uzaklýðýný göz ardý ederken, Karaya çalýnan hayallerimdi. Söz etmek içimden gelmedi !
Ardýndan konuþmadým yani Þiir oldun biraz biraz Ben ise müsvetteleri karaladým durdum. Ses oldum !
Duymadýn mý ?
Yoksa yine saðýna yatýp solunu mu tuttun ? Saçlarýn özgür mü ? Geceler boyu izlediðim gözlerin onun mu ? O senin sonun mu ?
Cevabýný bildiðim sorularýn içimdeki hesabý Ýçinden çýkamadýðým düþlerin inkarý bu hal. Bu ara salaða yatýyorum sonra acýný yaþýyorum. Ne tesadüf deðil mi sen onun olurken, Ben sensizliðe doyuyorum.
Ýþte hayat bu kadar acýmasýz... ’Hayatýna ortak edemediðinin gün gelir derdine ortak olursun’ derdi þair... Ýnanmazdým !
Sana soruyorum sana! Ben... Mutlu muyum ?
Yunus Özkan
17.04.2015 01:33 Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.