Ben ve Ben

sere serpe uzanýrdý,
tembel ve pinti bir halde...
umursamazdý,
bulduðu her yeþil onun yataðýydý,

pastýrma sýcaklarýydý onun zamanlarý
güneþ alnýna çaktýðýnda
hatýrladýðý yalnýzca baþýný çevirmek olurdu saða
ve sonra sola, belki tekrar saða...

güneþ batmaya yakýn olurdu o giderken
ardýndan kediler miyavlar kuþlar çýldýrýrdý
nedendir bilinmez doða onu tembelken severdi
pastýrma sýcaklarýydý onun en sevimli zamanlarý

sýmsýcak kalbiyle güne paralel
düþündürürdü akýllarý
güneþin dünyaya hasretiydi belki
belki de güneþin ta kendisiydi.

eylemsizlikti özgürlüðü
yürümek istemediðinde durur
kilometrelere rest çekerdi
bense yorulsam bile yürürdüm

ben gece gibiydim onun ardýndan gelen
o dururdu ben devam ederdim
o sokakta çalardý, ben evde dinlerdim
o yaþarken ben yaþamayý denerdim.

benim zamaným soðuk kýþ akþamlarýydý,
ne kediler koþardý ardýmdan,
ne de kuþlar sayýklardý adýmý
soðuk bedenim ay ýþýðýnda titrerdi

belki onun antagonistiydim
bence yalnýzca onun zihnindeydim
yoksa doða neden sevmesindi beni
neden kediler koþmasýndý ardýmdan?

beni var ediyordu ve mutluyduk
pastýrma sýcaklarýnda o,
kýþ gecelerinde ben,
hiç bahar gelmezdi ki kavuþalým...







Sosyal Medyada Paylaşın: