Bir zavallý çocuðum Oyuncaðýmý bulamýyorum Anneme soracaðým annem yok Aðlamak içimi yakýyor Gözyaþlarýmdan bi’ haber herkes Hoþ pek de aðlamazdým ya Sokaklar arasý mahalli bir yalnýzlýk benimkisi Kimi çaðýrsam evinin önünden Pencereden hep bir yetiþkin sesi Saçlarýmda kaldýrýmýn tuzu topraðý Koltuðumun altýnda hiç olmayan topum Kalabalýk çocuk oyunlarýnda olan yokluðum Derme çatma bir gecekondunun Münferit bir köþk hayali kuran zenginliðim Yaþasýn içimdeki dünyam ve karakterlerim
Mahallenin köþesinden hep görünen Beyaz üstüne kýrmýzý çiçekleri olan bir elbise sahibiydi Adýný bilmediðim güzel kadýn Her seferinde bir çocuðun baþýný okþar Benimkisini okþamazdý Çok mu toz topraktý acaba baþým Nereden bileyim o zamanlar sekizdi yaþým Çirkindim herhalde karaydý saçým kaþým Bir gün eve geldim yine sokaktan kir pas içinde Bir acý uðultu ki yer durmaz yerinde Tamam çok parasý yoktu Kasaba manava bakkala borcu da çoktu Ömrü boyunca hakký yenmiþ hep de susmuþtu Ama kalbi temiz içi sýcaktý çok da güzel gülerdi Annem hep bu nasýl hayat der huzurunun içine ederdi Babasý desen çoktan evlatlýktan reddetmiþti Yavaþça odanýn kapýsýndan soktum baþýmý Yerde bir yatan beyaz bir çarþaf bir de býçak Zaten yoktu da üstünde yatacaðý bir yatak Baþýnda birkaç aðlayan biri de annem Sekiz yaþýn büyüklüðünü ilk o an anladým Pek aðlamazdým en çok o gün aðladým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sinan çetintürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.