Geceler,dostum oldu. Ýsyandadýr,bu yüzden gündüzler. Gözlerim, Derin uykusuzluklarýn hapsinde. Gök yüzünde, Samanyolu ve Yýldýzlar. Bir çýðlýk, çaðýrýr beni Yýldýzlara ! Ne Yýldýzlara,tutunmaya gücüm var ! Ne de, Yýldýzlarýn arkasýndan gitmeye ! Kendi içime çevirdim, Yýldýzlarý seyreden gözlerimi ! Uzansam, Avucuma toplayacak kadardý,Yýldýzlar ! Ama onlarý, Ne tutmaya gücüm vardý ! ne de,arkasýndan, "Gitmeyin" diyecek sözüm ! Oturdum,Yýldýzlara baktým. Dalýp gitti gözlerim, Kayýp giden,Yýldýzlarýn ardýndan. O an,aklýma düþen, Hayat ve ölüm ! Ne kadar da,iç içe. Ne kadar da kolay, Ýnsanýn Kýyameti ! Ve ne kadar da kolay, Cennet ve Cehennemi ! Kurþuni bir sis dalgasý gibi, Üzerime düþtü, Düþünceler,anýlar. Kalbimin kýyýsýnda, Birer hikaye oluyor geçmiþ, Zihnimin albümlerinde,fotoðraflar. Ve geride kalan, Bölük,pörçük hatýralar...
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
TUĞAL KÖSEMEN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.