Sen gittin gideli,
Þehrin üstünde puslu bir hava
Tüm parýltýlar karanlýða saklandýlar
Güneþ tutuldu dün;
Tan vaktinde yakaladýlar,
Kalýn zincirlerle bir bulutun arkasýna baðladýlar.
Katledilen uykularýmýn faili gecelerde,
Gökyüzünü Ay’a teslim ettiler.
Yýldýzlarda garipleþti þu sýralar
Üþürmüþçesine titriyor hepsi
Renkleri sararmýþ
Daha bir soluklaþtý benizleri.
Sokaklarda müzmin çýðlýklar yankýlanýrken
Bir kadeh tokuþunda aþký arýyoruz
Her þeyini yitirmiþ üç-beþ kimsesiz
Yersiz bir tedirginlikle irkiliyor cesaretim,
O an kolumda yanýmda olmadýðýný düþününce.
Yokluðun daha bir büyüyor gözümde,
Daha bir yalnýzlaþýyorum.
Bir damla yaþ ile düþüyorsun gözümden
Bir daha hiç affedilmeyecek kadar
Ve aþkýn zincirlerini kýrýyor nefretim
Yüreðimin, aþka baþkaldýrýsý birazdan baþlar.
Sen çýkýp giderken bu þehirden
Saçlarýna takýlýp gitmiþ ilkbaharlar
Bir türlü açamadý papatya
Kim seviyor, kim sevmiyor bilemiyoruz
Rüzgar menekþe kokmuyor
Mevsimini unutmuþ sanki aylar
Þubat içimi soðutmuyor.
Denizde durgunlaþtý
Kýz kulesi toplamýþ siluetini üzerinden
Yakamoz düþmüyor artýk suya
Tüm gemileri battý yükü sevda olanýn
Sadece kýrýk hatýralarý vurdu kýyýya...
Þarkýlar þiirler susar az sonra
Tüm surlarý yýkýlýr üstüme þimdi
Saldýrýya hazýrlanýrken yalnýzlýk
Ýstanbul sessiz,
Sanki yeni bir fetih için hazýrlýyor kendini...
Ayasofya yine þahitlik eder,
Bir çaðýn baþlangýcýna.
Lakin, Ýstanbul’un boðazlarý kurur bu defa
Dayanamaz bu ayrýlýðýn acýsýna
Suskunluk kol gezer caddelerinde
Bu sessizlik fýrtýna öncesine benziyor
Benimse umurumda deðil sessizlik,
Biliyordun tek korkumdu sensizlik...
Artýk yedi tepeside hüzne ait bu þehrin
Baðrýnda yanan ateþ büyür
Tüm Ýstanbul’u dumanlar kaplar
Ve ben içimdeki seni tekrar atarým
Boðaz köprüsünden geçerken sulara
Çamlýca’dan el sallar bana Üsküdar...
(Selam ve dua ile...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.