Bilinmez kaç hücrenin tutsaðýdýr ruhum
Ben her yerde fizikte matematikte kuantumda
Özgürlüðü arýyorum
Gitmek asi ayaklarýmýn vazgeçilmezi
Yalnýz sende deðil sevgilim
Ben kendimde bile kalamýyorum
Yunus gelse otursa kalbime
Vazgeçsem yaþamaktan
Ya da Mevlana’yý alýp canýma
Uzaklaþsam canandan
Bilirsin bitmez bunalýmlarým benim
Oysa omzuna düþse baþým
Hazan yapraklarýnca savrulur dumanlarý kalbimin
Ama ben hep sisli pencerenin ama seyircisi gibi
Ne görebilir ne de görülebilirim.
Hani bu beden diyorum bu akýl bu kalp
Birde þu felsefe hepsinden aðýr
Sonra yaþamak diyorum yaþamak
Tadým tuzum kalmýyor haber bültenlerinden sonra
Bir çay yapsan aslýnda her þey yolunda olacak
Biliyor musun tek derdim sensin
Ben varoluþ felsefesini de bir kalemde geçerim
Ellerin ah o ellerin
Dolaþsa saçlarýmda
Martýlar gibi þenim çocuklar gibi senin
Paranoyak þiirler yazýyorum diye korkuyorsun benden bilmez miyim
Senin bilmediðin pekala normal biriyim
Sorumluluklarým için yaþar çok çalýþýrým sevgilim
Bir de aradýðýný bulsa ruhum
Belki mahkum olduðum DNA hücrelerimden özgürlüðe kavuþurum
Seni çok büyük seviyorum en çok ondan korkuyorsun