Uyku

daðýnýk sofradan kalktý canýmýn içi
ya yollar ayrýlýyordu çok isteyince
ya ýrmaklar kavuþuyordu denize
kime sarýlsam boþluðun kalbi

unuttum artýk bildiklerimi
aklýma bir þey gelmiyordu dua ederken
ot iþte
yeþermiþ sarý olmuþ biçare
bir birine karýþmýþ uzun toprak
kuþlarýn gözlerine bakýp aðladým
inansam
inandýrýlsam hiç olmadýðýma

geceler böldü aramýzý
yavaþ yavaþ yapraklarý kýmýldadý ayrýlýk aðacýnýn
sandým ki o an ses verip avutacaklar beni
döndüm kýrlarýn dirilen dudaðýna
bir þey söyleyin lütfen bir þey
kuyu güllerinin kuruyan aðzý
hatýralarýmýzý kucaklayýp söz versin bize
rüzgarlar özleyip yol bulsun ayrýlýklara

burada durup sonsuzlukla savaþýyorum
kazasker çeþmesinin önünde güneþe
sýrtýný dönüp kanatlarýnýn þiþmesini isteyen
bu tuhaf var oluþumu affedin
sýrrý sarkmýþ bir sarmaþýktan sesleniyorum kabirdeki çocuða

bütün anneler uzuvlarýnýn bittiði yerde yeþerip
beyaz ateþlerle ölen çocuklarýný uyandýrsýn
þefkat bir daha kimin saçýnda soðuyacaksa
o dalsýn bir sonraki uykuya
göz yaþlarýyla sarýlýp seviyorum desin
avazýnda yok olan ruha.
























Sosyal Medyada Paylaşın: