Bak Mevsimlere

bak mevsimlere dön bir bak
dolu dolu özellikle
renk cümbüþü güzellikle
canlý cansýz varlýklarla
bir alemdir bir alem o

bir bütünün bir yýlýnda
dört ayrý ruh dört büyük olay o
bulur dengesini kendi içinde
sunar tüm güzelliði yine kendi içine

sen kimsin pekiyi
nerden aldýn bu yetkiyi
bozmak için o sevgiyi
kuruyorsun hiç durmadan
baþý bozuk sanayiyi

aða sensin paþa sensin
pastalarý yiyen sensin
derdi gamý hiç bilmezsin
mersedeslerden inmezsin

fabrikandan akan pislik
balýklarý öldürüyor
filitresiz bacalarýn
hastalýðý üretiyor

arz dedin talep dedin
memlekete hizmet dedin
sýkýþýnca rüþvet verdin
sen iþini yine bildin

doðadaki dengeleri
çiçekteki o renkleri
beþikteki bebekleri
yok ediyor senin zevkin

kölecioðlu diyorkine
orman yeþil deniz mavi
yüreklerde sevgi baki
seninkinde zehir safi
kusuyorsun hiç durmadan

Ahmet kölecioðlu 1985
Sosyal Medyada Paylaşın: