gece sessiz
asude bir dinginlik
gölgeler sinmiþ karanlýða
dýþarýsý soðuk, kediler üþümüþ olmalý
aðaçlar çýplak dallarýyla hayli cesur
kýþ kapýdan çekilmedi
bir koþu kalkýp
olanca çabayla göðe çýrpýnsada ruh-nafile
kim bilir nasýl duru gök, koyu lacivert
yýldýzlar orda burda þýkýr þýkýr…
ah! bu beden
boynu kýrýlmýþ bir güvercin
zihinde binlerce oda, binlerce kapý
binlerce yol, zorlanýyor her pencere
ateþe düþmüþ kelebeðin pýr pýr hali
çaresizliðin resmi
saatler fýrýldak-
olsa kaç yazar
uyuyor zaman gözlerimde
uyutuyorum boþ beþikte düþleri
kýymýk kýymýk bu yürek
aklýmsa bezgin bezirgânbaþý
hangi yola çýkar,hangi taþa konar
her dalgayla saða sola yalpa vuran
denize kök salmýþ bir yosun sarhoþluðu bu
içimde
milyonlarca grizü patlamasý
parçalanarak çoðalýyor acýlar
avucumda son sevgi kýrýntýlarý
ne bir kuþ isterim ne de sevgili
ne bir tanýdýk ne de bir yabancý
kendime büyüyorum günlerce
masum bir çocuk edasýnda
tatlý yalanlara kandý bu gözler
yemyeþil çayýrlara rüzgârla uçan atlara
bulutlarýn yaðmurla ödüllendirdiði ormanlara
sýcak buðusuna bir bardak çayýn
tokalaþan ellerin samimiyetine
ve aþkýn büyüsüne
masallara
……….
akýl
yangýn yeri
fikir tuzla buz
gönülse boþa yandý
anladým yaþamak bir iyi bin kötü
hayatsa bir illüzyon
sarsýldý yer, çöktü bina
uçup gitti bastýbacak hayaller
kurudu karanfil, yok oldu efsun
-kayýbým iþte kendime
ayþe uçar
10.04.2015