BENİ SULARA GÖMÜN

Sevda ateþten gömlek, kara baðrýmda yanar,
Çöle saldý yâr beni, hârý kavurur kumun.
Her Leyla’nýnn Mecnun’u, çareyi çölde sanar,
Yâr ateþim yok der ya; beni sulara gömün.

Onu öyle sevdim ki, þiirlerle tarifsiz,
Sýðmýyor mýsralara, edebiyat marifsiz,
Sürç-i, lisan kekeler, dilin sözü zarifsiz,
Aþikar etmek var ya; beni sulara gömün.

Karadan daha kara, imkansýz aþkýn rengi,
Yâr koynunda el yatar, baþ yastýðýn yok dengi,
Yaðmurlar kifayetsiz, sanki damlalar çýngý,
Sevda yangýný kor ya; beni sulara gömün.

Bir yangýnýn içinde yanýyorum zamansýz
Öyle bir sevda ki bu, amansýz mý amansýz.
Volkan oldu yüreðim tütüyorum dumansýz,
Dünya bana çok dar ya; beni sulara gömün.

Kuruldu yüreðime, bu aþkýn daraðacý,
Lokman Hekim düþürdü, yok derdimin ilacý,
O içimde yaþarken, ölüm baþýmýn tacý,
Kefensiz gitmek zor ya; beni sulara gömün.

Bu sessiz feryadýmý, ne han duydu ne hancý,
Kabre kadar gidecek, içimdeki bu sancý,
Vuslatý visaline þu dünyada yabancý
Mekan vermek çok þer ya; beni sulara gömün.

Kul Figani sevdasý, ölümsüzdür ölümsüz,
Seven derde katlanýr, olsa yüzü gülümsüz.
Felek vurdu çelmeyi, yüreðime çalýmsýz,
Topraða girmek kâr ya; beni sulara gömün.

Kul Figani (Erdem GÜMÜÞ)
ÖZBEKÝSTAN / SAMARQAND
10 NÝSAN 2015
Sosyal Medyada Paylaşın: