insanýn içi yetmiyor bir taþ eðimini yola düþürür belki yorulduðun yerde oturup düþüneceksin yalpalayacak ötede deniz karþýda martý bulup bulup yitirdiðin bir aný olacak sebepsiz
kim bilir bu insanlar neden çok çoðalýp bir binini tanýmayan binlerce elmanýn yarýsý gibi kurumaya yüz tutmuþ çürüyen eski ellerimiz var
alnýmda bulut yutkunuyorum gök yüzünün göz yaþlarýný yýkanýp duruyor daðlar nasýl söylesem incecik bir kýyýnýn yosunlu taþlarý aþýnýyor aðzýmda
sular mý çiçekler mi bilmem yoksa yeniden uyananlar için yeni heyecanlar tutuþursa çok sevilecek özgür bir kuþun kanadý deðiyor mavi yüzüme yakýyor dünün alevi dudaklarýmý
hiçliði býrakýp koþuyor koþuyor bize doðru çocuklar bahar kokulu tepeleri fethedip art arda çoðalan kimsesizliði yalan dünyanýn sizin olsun güldüðünüzde kalbinizin temiz umutlarýný unutan biri için ölmek ne güzel.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.