Var sen...

Var sen! Aðlaya dur gönül
Gölgesiz ölüler þehrinden bir adým ötede
Güneþ artýk eskisi gibi doðmayacak diyen kahine inat
Bir rüzgar bul kendine
Karný hiç doymamýþ bir rüzgar, birazda aðlamaklý
Bütün çocuklarýný kaybetmiþ olsun!mümkünse
Nuh tufanýndan kaçýp gelsin!
Gözlerinden korku fýþkýrsýn!
Sen kaçmaya azmettiðinde
Alnýna ölüm gibi yapýþsýn!....



Dikenlerimi okþa! Ey sevdiðimi sandýðým kadýn
Okþaki çiçek açayým tanýdýk ilkbaharlarda
Tanýmadýk bir dünya olsaydý diyorum keþke
Merak etseydim neye benzediðini hýrçýnlýðýnýn
Gözlerinin içindeki ela’dan biraz daha içseydim
Vurulsaydýmda bir þiirimin tam orta yerinde
Yýðýlsaydý harflerim upuzun saçlarýnýn bittiði o yere



Bilmiyorum gitmelimiyim þimdi,yoksa dahada sarýlmalýmýyým sana
Bir þiir dahamý yazmalýyým?yoksa, az sonra ölmelimiyim
Gürültüler duyuyorum.
Gök deðil...
Yaðmur deðil...
Rüzgar hiç deðil..
Kahvem soðuyor üstelik,þeker eriyor
Sana gösterdiðim o merdivenler iþte orada
Göðe týrmanan
Þeytanlar tek tek düþüyor
Melekler üþüyor
Görülmüþ iþ deðil


Kýrýyorum kafatasýmý,içinde koca bir ceviz
Kalbimde bir kaç çizik,ucuz atlatýyorum þeytaný
Al sevgilim!
Bu sana yýllardýr hazýrladýðým çeyiz
Bir çift çorap ayaðýma giyemediðim
Bir kuru mendil
Günahlarýmý silemediðim
Birde gerçek bir aþkýn yazýlmamýþ destaný....







Sosyal Medyada Paylaşın: