sadece söylediklerimle anla beni..
çaðýrmadým
soðuk bir karanýn en umarsýz yerinde
ellerim yüreðime kapalý konuþuyorum sadece
ecele bir tek yarýn kaldý herkes için
dur ve koridorun baþýndan uzat yüreðini
anýmsadýðýn gölgeleri görecek kadar kabaracak aklýn
ben seni çaðýrmadým
sakýn eteðine doldurup mahcup ayrýlýðý
kabuk deðiþtirerek yalandan terketme olduðun anýyý
pencereden sarkan göðün mavisinde gör kendini
öylece bekle
sakýn çocuklarý uyandýrma bir güz sonu rüyasýnda
kendinden uzak bir mevsimin
arifesinde saklan
ne olur korkutma beni
gemiler gönderiyorum
güvertelerinde okyanus rengi aþklar var
gözlerinden akarken martý ayazý çýðlýklar
sen sadece bir düþün baðýmsýz duraðýnda çýplak bir acý büyüt
gelip geçen beyaz bulutlar göreceksin caddenin gökyüzünde
soluna ince bir ipek gibi dokunursa yaðmur
saçlarýndan taradýðýn buðdaylarý serpebilirsin kaldýrýmlara
elinde iki güvercin olan kendin geçebilir deli göz bebeklerinden
avuntusuz bir þarkýyý mýrýldan ve hiç bir tepkiyle eðilme kendine
göreceksin güvercinler ölüyorken avuçlarýnýn içinde
sen en ýssýz ruhun sahibi olarak
þehrin en acýnasý bedeninde ölüyor olacaksýn
kendime dönüyorum
son tren maðlubiyet mevsimini alarak gidiyor
kýþýn megaloman suretinde çizebilirim artýk yalnýzlýðý
görmediðim uzaklarý
dinlemediðim öyküleri
ve yaþamadýðým aþklarý
denizin kirli yeþiline resmedebilirim
yaralý cümlelerden bir þiir yazsam þehrin tepelerine
her geçen yabancý resimlerin gözlerinde okusa onlarý
kýþ en þiddetsiz þarkýsýyla geliyor
notalar suskun, aralýk daha gözlerinden silmemiþ acýyý
dönüyorum kendime
rutubet topraðýna iþlemiþ bu kentin
ve bir anda yaðmur týklayarak penceremde merhaba diyor
karþý çatýnýn üzerine demirleyen martýlar güvercinler kargalar
ve onlardan korkarak saklanan serçeler yýkanýyor
son acý yaðmurlarýnda
gökyüzünün gri tonlu arkadaþlarý þehrin her yerinde
ve ýslak toprak havalandýrýyor ruhumu
unutkan hayat
elini uzatýrmýsýn
sadece biraz anýlarýmla sohbet etmek istedi içimdeki çocuk
sen dokunursan daha vicdanlý olur fotoðraflardan kalan hatýralar
unutkan olman mühim deðil
sen içimdeki çocuða ayýlt uyku halindeki unuttuklarýmý
gerisini boþlukta aðrýyan kendim çözecektir
sen sadece aklýný yitiren benliðime bir umut ver
herþey kendiliðinden büyüyecektir
þimdi geceden kalma arafda
aklým fikrim sen diye bir roman yazacaðým
ama sen gelmeden ölmem gereken bir hayatýn adýna
ve sen olmadan üþüdüðüm iklimin her soðuk sesinde
bir harf düþecek sayfalarýn boþ yerine
aslýnda sen hep olacaksýn
ama ben çekildiðim zaman bulutlarýn ardýna
yalnýzca bir gölgem kalacak
artýk bilmediðim onca senli hayalin
bensiz bir yerinde hatýrlayacaksýn beni
yani olmadýðým bir kavramda
olmayan ruhuma koþacaksýn..
sürgün baþlýyor..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.