Çapak Çapak Çapmayak

penceremizde yoksul güvercinler
benzersiz öpüþürlerdi
zeytinimiz küflüydü
tarhanaya son kez daldýrýrken
paslanmýþ kaþýðý sapýna kadar
uykularýmda öylesine zor uyanýyorum
o kadar...


soðuk ayaklarýmýzda damar damar
sümük burnumuzda küme küme
herkesin davasý en çok gölgelerle sýrdaþ
erikler yaðmurlarda onurlu
dallarýnýn arasýnda üþümek ne mümkün
kahverengi pantulumun kýç yerinde yeþil iplikli dikiþ izleri
çoraplar farklý farklý
tarzan baþlamadan cepler erikle dolu...
ve mahallenin vardiya yorgunu delikanlý ablalarý
fabrika çýkýþý vurulmadan
yeniden uyandýrýn beni...
ben ölünce bile grev derim
yaþarken ölümden devrimci...

kulaksýz alamancýdan kiraladýðýmýz
helasý balkonda evimizin
yamuk tahta kapýsý gýcýrdamaya görsün
bütün dünya açýk çay içer gibi yüzümde buðulu
çapaklarýma kapý önünden alýnmýþ bardaðý tutuyorum
rafadan yumurta günümde olsam daha neþeli olurdum
olsun...
býyýklarý kendinden büyük iþçinin kýzýný
gottik bakkalýn oðluyla görmüþler
külahta zeytinle yarým ekmek almaya gittiðimde duydum...
bir de faþistler kahrolsunmuþ
olsun...
bunu da en çok babam sürgüne gitmeden
raký kokulu arkadaþlarýndan duydum...
olsun...
ben yoksun sokaklarýmda gözlerim çapaklý
sizlere günaydýnlar olsun...


þimdilerdeki beyaz dolmuþlar
götü göbeði geniþ arabayken
içine gýllik tabureler konulurdu ya hani
aðbiler ablalara mahçup maðrur
o tabureleri verirlerdi
öyle zamanlardý iþte...
iþte o dolmuþlara binemediðimde
kahvehanelerde kenan evren resimleri olurdu
önlüðümün kolasý persimiþ yakasýnda
ekmeðimden bulaþýk salça izleri
koþ koþ okul
koþ koþ ev
koþ koþ ekmek
koþ koþ süt
koþ koþ ay ýþýðý derdi
büyüklerimiz...
ve trt’de
küçüklere var yemez
büyüklere dallas
dost ve kardeþ amerikamýz
uykuya esir ederdi düþlerimizi...
koltukaltýna sýkýþtýrdýðý gazeteyi býrakmadan
gözlüðünün camlarýnda kendi ölüsünü izlerken
koyu düþünceli bir kana bulanmýþ saçlarýnda
günü birlik odalarýn kederli þefkati
ilk ve son titreyiþinde söylemiþti bunu...
"uyandým...
uyumayacaðým..."...



kaðan iþçen...

Sosyal Medyada Paylaşın: