Yar kapýsý gül mü ki, bana gülüstan ola.
Kýzsam desem kýzamam, o kalbimin mihmaný.
Türlü türlü bahane, uyduruyor þu kula.
Yetmesem de menzile, Mevlam almýyor caný.
Asýlýyým bir asýr, daraðacý ipinde.
Aðaç olsa kök salar, yeþerirdi sapýnda.
Kavak yeli durmuyor, sevgi varsa yapýnda.
De ki düþmüþüm dile, Mevlam almýyor caný.
Yaðmur gibi belalar, akar gelir baþýmdan.
Yan ey gönlüm derdine, utanýrým yaþýmdan.
Yâr ile bayram kýl ki, zevk alayým aþýmdan.
Yarýlýrdý taþ bile, Mevlam almýyor caný.
Gülmeyi esirgeyip, selam verir kaþ ile.
An gelip ses versem de, konuþurum taþ ile.
Sultan sayar dönerim, gözümdeki yaþ ile.
Naz eder gül bülbüle, Mevlam almýyor caný.
Geceler matemin de, yýldýzlardýr ýþýðýn.
Gam edersin hayatta, sallanýrsa beþiðin.
Gelmedi mi dünyadan vedasý bu keþiðin.
Kapýldým akan sele, Mevlam almýyor caný
.
Ne zerrece umut var, ki gün yüzü göreyim.
Denizi kucaklayýp, mavileri vereyim.
Deste deste sarýp da, al gülleri sereyim.
Yetmesem de menzile, Mevlam almýyor caný.
Mehmet Fikret ÜNALAN