Bir Yanım Bahar Bahçe Sol Yanım Darağacı

Üç yýl önceydi!
Her zamanki gibi
tek tabanca
tek baþýmaydým.
Yalnýzlýktan berbat bunalmýþ,
dýþardaki güneþli havayý görünce,
evden,
ecelsiz sokaða kaçmýþtým.
Ayaklarým baþýna buyruk
yürüyordum spontane.
Duraða geldiðimi farkedince,
atladýðým gibi ilk otobüse
bir solukta vardým
"Ýnciraltý Kent Ormaný"na.
Kafedeyim...
Bir yaným derya deniz
bir yaným bahar bahçe.
Kâh seyrediyorum insanlarý, hayat’ý
kâh seyrediyor bahar beni!
Yudumlarken demli çayýmý
iyice bir gevþeyip
bir bir atýyorum tüm dertlerimi
dalðalarýn tatlý hýþýrtýsýna..
Ha’li hazýrda
Ýlk Yaz’a durmuþken mevsim
ahhh bir bilseniz ne hoþtu!
Renðarenk sardunyalar açmýþtý,
benim gönlüm bomboþtu.
Bu boþluktanmýdýr, nedir?
Neden hep sallanýr durur içimde
ilmeði yaðlý
bir daraðacý?
Ne zaman bitecek bu gerzek sancý?
Yoksa hiç bitmeyecekmi?
Kronikleþen
bu sefil acý.
Hani bir fýrsatýný bulsa,
bir punduna getirse,
sýkýverecek ümüðünü
yüreðimin!!!
Ve yüreðim zýnk diye duruverecek!
Yani;
çekecek altýmdan kýrýk iskemleyi
basacak tekmeyi.
Ýþte o an
hepten bitecek bu acý
hemi de, cellat falan deðil ha!
Yýllar yýlý
hep dost bildiðim
tepemdeki
o iðde aðacý..
Ben böyle,
med-cezir’lerimi
yaþarken, Hâlet’i ruhiyemde
ve göðüs kafesimde,
bir müzik akþetti birden
kulaðýma.
Kalkýp yerimden
bir selamla vardým, dostlarýn yanýna.
Cümbüþ, Darbuka
ve hanýmlar ve beyler
meclis hoþtu!
Her yanda renðarenk çiçekler açmýþtý.
E ’ dedim ya;
benim gönlüm boþtu!
Hani,
göz göze gelip " merhaba"laþtýk ya;
anladým...
Anladým ki,
geçiyordum yine
yeni bir sevdanýn
dik’mi dik
dimdik Yokuþundan.
Biliyordum!
Epey karanlýk,
çokça engebeli
biraz sarp
biraz dikenli
ve yalnýzlýðým gibi puslu,
loþtu!
Göze almýþtým
ama, yapacak hiç bir þey yoktu.
Gözlerinin izi düþmüþtü gönlüme
çünkü
gönlüm boþtu!
Ahhhh o bakýþlarýn,
bakýþlarýn çok hoþtu.
Bir cam kesiðinden girer gibi
pek bi derinden ve direngen iþliyordu
s/ol yüreðime..
Ýþte ben,
ben bu yüzden hükümsüz düþtüm tonða’ya.
Ve müebbet bir sevdanýn ayak izlerine.
Bu hikayede, yeni kýlavuzum
bir "Berduþ"tu!
Çok Latif
ve bir o kadar da
pek hoþtu...
Meþk’e ara verdiklerinde
tanýþýp tokalaþtýk,
hemen kaynaþtýk.
Sonraki günlerde
kýrk yýllýk ahbap gibi
hemen her gün buluþtuk,
sarýlýp yanaktan öpüþtük!
Dudaklarý o an
sanki kalbime deðmiþti!
O nu bir gün görmesem, gün geçmiyor
nefes bile alamýyordum!
Ahhhh be doktor;
Grip Aþýsý’ndan önce
"Aþk Aþýsý" önerseydin ya bana!
Ne halt ederim þimdi ben?
Üç yýlda,
hep cömertçe sunduðu dostluk,
ilgi ve sevgiyi
hiç sebepsiz
yükledi benimle, bir Kahýr trenine.
Þimdi gidiyorum bir baþýma
son oyunumun final provasýna.
Son durakta
son nefeste
yinede bekliyor olacaðým seni.
Ben deðil artýk;
edecekse,
aþk affetsin seni..
Hiç bilememiþ
ve hiç düþünmemiþtim ki,
bu dostluk yolunda,
ilk vefasýzlýk istasyonunda,
beni uðurlayýp, senin kalacaðýný!
Nasýl? Ve
nereden bilebilirdim?
En sonunda beni
"öptüðün yerden"
vuracaðýný....

12/14:03:2015
Sosyal Medyada Paylaşın: