Son Alperen

Muhsin Yazýcýoðlu’na...

Eyyy koca reis, son alperen
Ýnsanlarý yiðido diye anýlan
Anadolu’nun baðrý sayýlan
Bilenlerin “Sibirya” dediði Sivas ellerinde
Üþüyerek dünyaya geldin

Çocukluðun, gençliðin, hatta bütün ömrün
Sefalet içinde üþüyerek geçti
Ama hiç dert etmedin bunlarý
“Altý üstü ne ki? Sefalet ve soðuk, hepsi bu” dedin
Ýnsanlýða þükür ve kanaati öðrettin

Hapislere düþtün, hücrelere girdin
Týrnaklarýn söküldü; acý, zulüm, iþkenceler gördün
Ömrünün belki de tek isyanýný pencerelere yaptýn
“Güneþimi kapatmayýn, beton çok soðuk,
Üþüyorum” dedin

Aþmak istediðin kekik kokulu koyaklara
Cansýz bedenin düþtü
Oralarda iki gün ruhun dolaþtý
“Güvercinler ülkesi” dediðin yer, Keþ Daðýysa eðer
Aradýðýn o çeþme baþý da Kevser Pýnarýymýþ meðer

Sonsuzluðun sahibine seslendin
“Sana ulaþmak istiyorum” diye yalvardýn
O sensizliðin sahibi seni duymayacak
Kendisine teslim olmuþ bir gül adamý
Daha ne kadar yalvartacak sandýn

Üþüyerek doðdun, üþüyerek yaþadýn, üþüyerek þehit oldun
Yeni yurdunu bile bir bahar gününde karlý daðlardan seçtin
Þahadetinle bile neler anlattýn bize, adeta üstümüzden geçtin
Ama artýk üþümeyeceksin
Kabrindeki nur ve milyonlarca fatihayla ýsýnacaksýn

Çok erken terk ettin bizi, yaþýn ne ki? Daha elli
Senin suçun belli
Bu millete hizmet ettin
Peki, eyyy koca reis, son alperen
Bizim suçumuz neydi…


Sosyal Medyada Paylaşın: