DÜŞ BİTTİ

Kan ter içinde uyandým,
Yine bu sabah,kaçarcasýna
O,senli düþten.
Hani;
sabahlarý dolaþtýðýmýz,
Kýrlarýn,serinliðinde gibi,
Ürperdi içim.
Sabahýn,alaca karanlýðýnda,
Yolunu kaybetmiþ,
Bir uyur gezer gibi,
Martý çýðlýklarýna karýþtý,
Kumsalda yürürken,
Ayak seslerim.
Þimdi yine,
Sürgünündeyim,düþlerimin.
Yaþadýklarýmýn,
Sanki tortusu düþlerim.
Bizdik,açmayý bekleyen,
Kiraz dalýnda,
Ýki tomurcuk misali.
Bahar bitti !
Yaz geçti !
Mevsim artýk sonbahar !
Yanardaðýmýn külleri,artýk soðudu.
Kýrk yýllýk,hatýrý kalmadý,
Artýk,acý kahvelerin.
Onarýlamaz, aramýzdaki köprüler.
Oysa bizimdi hepsi,
Bizimdi,sert esen rüzgarlar,
Uðuldayan deniz,
Martý çýðlýklarý,
Ve bestelenmiþ bütün aþk þarkýlarý.
Deniz durdu,
Þarkýlar sustu,
Durdu rüzgarlar,
Ve...düþ bitti.
Tuðal KÖSEMEN


Sosyal Medyada Paylaşın: