aklından bir şehir tut

göðsüne bir nihale koy
sonra sevmeye niyetlen
ateþten kopup geldim
yakmasýn ellerim seni

ah ki tenimin utangaç rengi
ayýp deðil, günah deðil
çöl güneþidir þu gövdemi daðlayan
her türlü sevmelerin pervanesi
ikide birin biriyim,
sayýlmama bir parmak yeter
bir çocuk bile hesap edebilir beni
arada birin biriyim
yarýmým, eksiðim anlayacaðýn

gülüþüm yarým kalýr
korkarým tamamlamaya
içerimde eksik bir fotoðrafýn siyah beyaz sancýsý
bir daðýn sýrtýna yaslanýr gibi
gölgesini topraktan sektiren
ýslýðýný rüzgarda gizleyen
kimsesizlik yer altý sularýna benziyor, sokak hayvanlarýna
þehirli bir güvercinin süleymaniyeye kanat çýrpmasý,
yazlýk bir sinema biletine...
suyun öylece akmasý, akýp yerini bulmasý...
londra grisi, istanbul mavisi ve malatya sarýsý
öylesine bir yalnýzlýk,
yani bir öncekinin aynasý
iþte bu renkler... bu renkler ve dahasý

kendimce bir yalnýzlýðým var diyorum
“benim de” diyor birisi
öteki aðlamaya baþlýyor
bulut, bulut bir ilkbaharý açýyor masmavi deniz
soruluyorum durmadan
hiç iki yalnýzlýk bir olur mu?
hiçbir kadýn eli deðer mi ellerime?
hiçbir kitapta geçer mi adým?
hiçbir insan ayak basar mý topraðýma?

pek yüz kere, çok yüz kere soruluyorum
taþ, taþ büyüyor kaldýrým olmak
tuðla, tuðla bir duvar örülüyorum
aðaç, aðaç... dal, dal... yaprak, yaprak...
pek yüz kere, çok yüz kere eksiliyorum

aklýndan bir þehir tut
öyle sevmeye niyetlen
uzak yolculuklardan geri dönüyorum
daðlardan, tepelerden
çöllerden, denizlerden
içerimde karne günü sevinci
yedeðimde yalnýzlýk
sarý sýcak bir haziran uyanýyor
bir daðýn sýrtýna yaslanýr gibi
gölgesini topraktan sektiren
ýslýðýný rüzgarda gizleyen
Sosyal Medyada Paylaşın: