Yine de Düşledin

Gün düþürdü yüzünü, umudunu diþledi.
Lakin yýlmadýn sen yine de düþledin.
Yanlýþlar oldu oluyor olacakta..
Ama alýþmýþlýk unutturur sana küsmeyi.

Gülmeyi kestirir, hýçkýrýklarý yutturur.
Derin bir oftur hep içinde tuttuðun.
Huzurla yediðin tek lokmayýda kusturur.
Þaþýrma çünkü bu hayatýn her zamanki düsturu.

Yitip gider umudun parmak izi.
Birkaç yýla kalmaz, kalsa belki birkaç çizik.
Her akþamla öl, sabahýyla diril.
Ve yoracak beklemek, milyarlar içinde biri..

Bilmiyorum, ne olmak istiyorum.
Henüz takýlmasa da adýmým, ileride gitmiyodu.
Hiç biþey duymasamda hergünü dinliyorum.
Bu saat ne zaman duracak, inanki bilmiyorum.

Biriktikçe tükeniyor, bu nasýl bi ironi.
Bu birikimde seçip oynuyosun bi rolü.
Ben hayatýn farkýndayým sense içindesin.
Þimdi söylesene kim saðdýr kim ölü?

Kim kör kim görür, her yüzde maske
Sýkýlýrsan al kalemi yaz, yanýma kalk gel.
Sol yanýnda huzuru da seninle kap gel.
Gülen yüzünü yitirdiysen nefes alma vazgeç.
Sosyal Medyada Paylaşın: