Yıldızım

Gerçekten ulaþabilecegime inandým; güzel bi hayalmiþ..
Bunu bana gösteren gökyüzünde uzandýðým yýldýzým..
Oysa ben, gündüzsüz gecelerimde o kuytu kuyumun dibindeki berrak suyuma selamýndan;
o dibinde dibine teþrifinden sandýmki benimdi..
Lakin sadece bi yansýmaymýþ, yalancý bi görüntü..
Evet, artýk o pak cemali gökyüzüne bakarak sadece seyre dalabileceðimi kabullendim..
Oysa ulaþacaðýma o kadar inanmýþtýmki yürekten uzanan elime güvendim.
Uzandým, gücümün yettigince uzandým; elim havada kaldý..
Gökte yar’ým kaldý, yarým kaldým..
Bunlarý kavramadan önce ayak bastýðým yerle beraber dörttü yaþadýðým mevsim..
Gercegi beyinle yüreðe çivi gibi çakýnca dört mevsim teklendi; dellendi; sadece karakýþ...
Kara bulutlar kapladý yüzümü, yareni seyretmeyi haram kýldý..
Ýkiye üçe katlandý mesafeler; yaklaþmak istedikçe uzak düþtüm..
Söylenecek ciltler dolusu söz var lakin kalp gibi beden gibi dilde yorgun...
Artýk bekleme yani benle baþlayýp sensizlikle biten cümleler..
Sorma halimi; sadece bak, sadece bak yüzüme...
Sosyal Medyada Paylaşın: