“-aaah ulan ahhh! anasýný sattýmýn, ne günah iþledik bilmem ki feleði baya, gücendirmiþiyim’ belli deðilse; … benimle ne alýp-veremediði vardý ki? fýrlatýp atmýþ bizi gurbet ellere yedi kardeþ her birimizi bir yerlere, harabolmuþ evyerimiz kayýp olmuþ esamemiz kasaplarýn önünden geçemezdim, kendimi ayaðýndan asýlmýþ kurban koyun gibi hissederdim ne farkým vardý ki.. kimsesiz, çaresiizz.. ben hep köydeydim de; gelemedikçe gelemedim.. hep izinde gelmeyi düþlerdim de! o gün geldimiydi ayaðým gitmezdi.. yolumuz düþse nere geliriz, gerçi hangi kapýyý çalsak, olur buyur edenimiz ammaaa, ila ki birbirimiz…
ayaðýmýzdan zincirlenmiþiz sanki oralara mahkum gibiyiz kendi kendimize; gurbete.. kadere.. mahkumm.. ne düðün, ne bayram bilmiþiz ne de hiç deðilse anamýzýn babamýzýn son nefesinde yetiþip de bir damla su vermiþiz” “-nasip deðilise yapcak biþiy yok epap” “-nasip dayýoðlu” “-orasý öyle de bu güne kadar selam alýp vermemiþiz bizim diyebileceðimiz hiç kimseye. “kardeþim”, “yeðenim”, “akrabam” diyememiþiz..” ……..??
“-oysa; hep sýkýntýsýný çekmiþiyiz yýllarca uykumuz kaçmýþ gece yarýlarýnda ……. “acaba nasýllar” “açlar mý”…, “açýklar mý…”, hastalar mý…, sobalarýný yakan oluyor mu öyle ya! þimdi biz evlat mýyýz?”
baþlarýnda bi iþ mi var acaba diye… içimizi yakmýþ yýllar boyunca yollar boyunca “sizlere ömür” duyma, kaygýlarý oooooooof of, þimdi neye yaradý… hýhnm” kimimiz kaldý acaba